Savaşın en kanlı günlerinden biriydi…
Bir asker, en iyi arkadaşının az ilerde kanlar içinde yere düştüğünü gördü.
İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar.
Asker teğmene koştu ve:
- “Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?” diye sordu.
“Delirdin mi?” der gibi baktı teğmen.
- “Gitmeye değer mi? Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür bile. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın” dedi.
Asker ısrar etti ve teğmen “peki ” dedi.
“-Git o zaman.”
İnanılması güç bir mucize…
Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşınan arkadaşına döndü ve:
-“Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez,demiştim. Bu zaten ölmüş” dedi.
-” Değdi teğmenim” dedi asker.
-” Nasıl değdi?” dedi teğmen. “Bu adam ölmüş, görmüyor musun?”
-”Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz yaşıyordu. Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için” dedi asker komutanına.
Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
-”Geleceğini biliyordum!” demişti arkadaşı. “Geleceğini biliyordum”.
Kaynak: Anonim
Etiketler: arkadaşlık, asker, güven, güvenmek, inanç, savaş, mucize, dostluk, arkadaş, dost
0 yorum:
Yorum Gönder