BENCİL "YALNIZ" olarak doğmuştu. Çok büyük sıkıntıları vardı yaşama gözlerini açarken. Aç, güçsüz ve çaresizdi. Lakin bunu anlatacak çok güçlü bir silahı vardı elinde "Gözyaşları"... Sadece kendini düşünmeliydi çünkü sadece o vardı ve tek başına idi.
Derken önce "ŞEFKAT" daha sonra da "SEVGİ" ile tanıştı. Onu hemen kollarına almışlar, giydirip ısıtmışlar, karnını doyurmuşlar, şarkılar söyleyip uyutmuşlardı. Onun bütün kaprislerine içten bir sıcaklıkla göğüs geriyordu onlar. Birde kalplerindeki en güzel duygularla sarıp sarmalıyorlardı onu büyürken "BENCİL" şımarıktı. Onu dizginleyip uslandırmak oldukça güçtü.
Bu yüzden bir süre sonra "EĞİTİM" devreye girdi. "BENCİL" oldukça asi idi. Bir süre dirense de "EĞİTİM"in tatlı dili ve nezaketi onu gitgide eğitime doğru çekti. Ama gene de bencil ara sıra ortadan kaybolup "OYUN" denen eğlenceye kendini atıyordu artık ona benzeyen diğer "BENCİLLER" de tanışıp arkadaşlık etmeye başlamıştı. Küçük "BENCİL" diğer bencillerle zaman geçirdikçe birlikte "NEŞE"yi ve "PAYLAŞMA"yı tanımaları fazla zaman almadı böylece. Aradan yıllar geçtikçe eğitimle daha sıkı fıkı oldular.
BENCİL, SEVGİ, ŞEFKAT, EĞİTİM ve PAYLAŞIM'ın arasında büyümeye devam ediyordu. Onlarsa aralarında hep "MUTLULUK" denen birinden bahsediyorlardı. Dayanamadı bir gün sordu EĞİTİMİ:
"Ne idi mutluluk"
"Mutluluk senin içinde" dedi. "Yeter ki onu hisset. Öyle bir hisset ki çevrendekilere de yayılsın. Yalnız unutma onu korumak biraz da senin elinde. Mutluluk birazda çaba ve özveri ister. Ama inan "BENCİL" bu hepsine değer. BENCİL o anda içinde "MUTLULUĞU" hissetti. Sımsıcaktı ve hiç de sandığı kadar uzakta da değildi. Mutluluk kendi içinde ve yanı başında idi.
Başından beri hep tek başına olduğunu sanıyordu ama aslında hiç yalnız değildi. Özellikle SEVGİ ve ŞEFKAT onu hiç bir zaman yalnız bırakmamış ve her zaman destek olmuşlardı. Gözleri yaşardı "BENCİL"in nasıl olup da bunları şimdiye kadar bunları düşünememişti. Şimdi SEVGİ ve ŞEFKAT'i içinde ta derinden hissediyordu. Öyle güzel bir duygu idi ki bu.
Daha sonra diğer bencilleri ve paylaştıklarını düşündü. Neşelenmişti işte o an eğitimle göz göze geldiler.
EĞİTİM ona gülümseyerek dedi ki "Artık senin benimle bu en son günün" EĞİTİM ağlamaklı oldu birden ne kadar da alışmıştı ki ona...
"BENCİL, herşey için teşekkür ederim eğitimini başarıyla tamamladın. Sen tanıdığım en başarılı öğrencimdin. Keşke herkes senin gibi olsa idi Bundan sonra seni YAŞAM'ın kollarına atıyorum artık sana "İNSAN" diyeceğiz.
İNSAN hiç bir zaman eğitimi ve onun ona verdiklerini unutmadı. YAŞAM'a koştu ve ona kucak açtı artık aldıklarını tek tek YAŞAM'a verme zamanı gelmişti. Artık PAYLAŞMA zamanı idi SEVGİ ve ŞEFKAT ise onunla birlikte mutlulukla yaşamdaki diğer İNSANlara gülümsüyordu...
Kaynaklar: anonim
Etiketler: hayat, insan, bencillik
0 yorum:
Yorum Gönder